Als ik in de avond de badkamer in loop om te douchen neem ik dat voor lief. Ik neem het voor lief dat ik mijn tanden kan poetsen, dat ik een schoon toilet kan gebruiken en mijzelf kan wassen. Met een gevulde maag en een schoon lichaam duik ik mijn warme bed in, onder mijn deken in mijn kamer waar de verwarming lekker aan staat. Helaas is dit niet voor iedereen zo vanzelfsprekend.
Ik scrol op mijn telefoon door facebook en zie de barre omstandigheden in Ter Apel. 700 mensen hebben vannacht weer op straat geslapen, ik voel een brok opkomen in mijn keel. Dezelfde mensen hebben zich ook al een week niet kunnen wassen. Er zijn geen douches en de toiletten zijn niet schoon. Sommigen hebben zelfs een huidziekte opgelopen. Dan heb ik het nog niet eens over de onschuldige kinderen die lijden, of de baby van drie maanden oud die is overleden. De mensheid heeft wederom gefaald.
Terwijl ik verder scrol zie ik dat er hulp wordt gevraagd om Oekraïners onderdak te bieden. Nederlandse gezinnen nemen de Oekraïners in huis. BN’ers zoals Nicolette van Dam vragen om aandacht voor de Oekraïense vluchtelingen. “Ik organiseer een inzamelingsactie voor de Oekraïense gezinnen” stond er op haar Instagram. Belachelijk! Waar is deze steun voor de vluchtelingen in Ter Apel, denk ik dan. Hebben zij hier geen recht op, omdat zij uit Syrië, Somalië of Turkije komen? En daarnaast, waarom hoeven Oekraïense vluchtelingen niet langs ter Apel, maar kunnen zij meteen terecht in opvangcentra? Zijn zij dan beter dan de rest?
De volgende dag op het werk hoor ik het onderwerp vluchtelingen voorbijkomen in een gesprek tussen twee van mijn collega’s. Eén van mijn collega’s wordt emotioneel, ze kijkt naar de grond en verteld over haar oom die met zijn gezin onderweg naar Nederland was. Ze komen uit Syrië. Ze heeft al een week niks van ze vernomen. Wanneer ze een foto van haar oom laat zien barst ze in tranen uit. Het leven is oneerlijk.
Als ik ’s avonds in mijn bed lig droom ik van een wereld waarin iedereen gelijk behandeld wordt. Een wereld waarin iedereen een veilige leefomgeving en een dak boven het hoofd heeft. En niet alleen de mensen die het geluk hebben in een bepaald land te zijn geboren. Ik droom van een wereld waarin ouders zich geen zorgen hoeven te maken of zij wel genoeg voedsel en drinken hebben voor hun kinderen. Soms denk ik: Kon ik er maar voor zorgen dat iedereen op de wereld gelijk behandeld zou worden, ongeacht afkomst of geloofsovertuiging.