Het is 08.15 uur. Mijn wekker gaat. Ik krijg mijn ogen niet open dus ik snooze nog tot 08.45 uur. Over iets meer dan een half uur begint mijn les. Dat betekent dat ik nu toch wel echt uit bed moet komen als ik nog rustig wil ontbijten en me aan wil kleden. “Aankleden” is tegenwoordig trouwens een ruim begrip: ik verruil mijn pyjama voor een willekeurig joggingpak. Ik kijk naar de hoek van mijn kamer. Daar ligt een stapel kleding. Ik vis mijn grijze joggingbroek en blauwe trui ertussenuit. Heel kort vraag ik mezelf af of ik dit wel voor de derde keer op rij aan kan doen. Kort daarop bedenk ik me dat we bij de eerstvolgende les onze camera’s niet aan hoeven. Niemand die het ziet dus.
Een jaar geleden was het voor mij nog ondenkbaar dat ik een half uur voor de les uit bed zou komen. Toen reisde ik nog iedere schooldag ruim anderhalf uur naar school. Honderden uren heb ik in de trein gezeten op weg van Schiedam naar het Benno Premselahuis in Amsterdam en weer terug. Soms vond ik het gedoe, maar meestal ontspannend. Series kijken, mensen observeren, podcasts luisteren en over weilanden kijken: Het waren mijn verplichte pauzes.
Inmiddels is het 09.15 uur. Dat betekent dat de les over vijf minuten begint. In de woonkamer staat een grote houten tafel. Vroeger zag ik die als eettafel, maar sinds een jaar beschouw ik het als mijn werkplek. Ik neem plaats, klap mijn laptop open en betreed het online klaslokaal. De docent begroet ons en wij zeggen ‘goedemorgen :)’ terug via de chat. Wie die ‘wij’ precies zijn, weet ik overigens niet. Mijn klasgenoten en ik hebben elkaar nog nooit in het echt ontmoet.
Het is al ontzettend lang geleden dat ik mijn schooltas in heb moeten pakken en om 06.45 uur op de bus moest wachten. Er zou vanaf 26 april een regeling getroffen worden voor de studenten van de hogescholen en universiteiten, maar ik heb sindsdien nog geen één keer de binnenkant van mijn school gezien. Al ruim een jaar zitten mijn klasgenoten en ik thuis. Dit komt zowel de leerprestaties als de mentale gezondheid niet ten goede. Ik heb al schrikbarend veel studenten over hun somberheid horen vertellen. Daarom heb ik een verzoek aan het demissionair kabinet en de Hogeschool van Amsterdam: laat ons alstublieft weer naar school gaan. Laat ons niet langer achter onze laptop aan de eettafel verpieteren. Het moet kunnen.
Ik sta te springen om mijn docenten en medestudenten in het echt te ontmoeten. Ook als dat betekent dat ik weer voor dag en dauw op de bus moet wachten. Graag zelfs.