Weer een uur verder op de klok waarin ik niks heb uitgevoerd. Ik voel de druk om productief te zijn. Maar als de keuze gaat tussen weer eens datzelfde blokje om in het stille Muiderberg met een hond die eigenlijk ook geen zin heeft om te lopen of de schilderspullen uit de kast halen om er opnieuw aan herinnerd te worden dat je het creatieve talent van je zus zeker niet hebt meegekregen, kies ik er toch weer voor om mijn bed in te duiken en weer een paar afleveringen van Oogappels te kijken. Waar ik sinds kort helemaal verslaafd aan ben. De tweede lockdown is net aangekondigd en ik weet gewoon even niet meer waar ik het zoeken moet.
School staat op een wat lager pitje. Al mijn deadlines zijn ingeleverd en over twee weken begint mijn minor. Ik dacht dat ik het fijn zou vinden om even die weken niet aan school te denken maar ik viel in een gat van verveling. Ik moest vorige week stoppen met mijn baantje bij de VPRO, ook dankzij corona natuurlijk. Daar zit ik dan, de hele dag de uren te tellen. Niks te doen en ook geen motivatie.
Ik las op internet vaak over een zogenaamde ‘corona-depressie’. Ik vond dat altijd wat overdreven. Het beviel me allemaal wel dat thuis zitten. Lekker veel vrije tijd, dacht ik. Maar die vrije tijd veranderde in een besmettelijke demotivatie. Ik heb nergens meer zin in. Alles lijkt opeens zoveel moeite te kosten. Ik kan me bijna niet meer voorstellen hoe ik voor de lockdown zonder na te denken naar school en werk ging, daarna nog met vriendinnen afsprak en in het weekend het nachtleven van Bussum onveilig maakte door met wat drankjes op helemaal los te gaan.
Nu is een tripje naar de supermarkt, zo’n tien meter verderop al te veel gevraagd. Toen we vorig jaar in maart te horen kregen dat we zoveel mogelijk thuis moesten blijven dacht ik dat ik er nooit aan zou kunnen wennen. Nu baal ik ervan dat ik er wel aan ben gewend en het mijn nieuwe normaal is geworden. Alles wat buitenshuis plaatsvindt is alweer veel te veel moeite.
Ik word gek van mezelf. Ik heb niks te doen. Ik ga veel te laat naar bed en ik sta veel te laat weer op, maar toch ben ik de hele dag lui. Omdat ik de hele dag in mijn pyjama op de bank hang ben ik ‘s avonds ook niet moe. Ik besluit dat het echt niet zo langer kan. Ik moet weer een nieuwe uitdaging op m’n pad hebben dus ik ga op zoek naar een nieuwe baan.
Ik betrap mezelf erop dat ik een vacature weg klik zodra er geen ‘mogelijkheid tot thuiswerken’ staat vermeld. Terwijl dat juist hetgeen is wat ik wil doorbreken heb ik toch geen zin om weer elke ochtend in de bus te stappen en een hele dag van huis te zijn. Ik ben gemakzuchtig geworden. Precies om deze reden staak ik dan nog maar even de zoektocht. Ik heb bij de mensen om mij heen aangegeven dat ik zoekende ben en ik vind dat ik daarmee wel genoeg had gedaan.
Nog geen week later ontvang ik een appje van mijn schoonmoeder:
“Hey Elisa, ik hoorde dat je zoekende bent naar werk. Ik heb je telefoonnummer doorgegeven aan een collega van mij, zij heeft nog wat versterking nodig.”
Ik word meteen zenuwachtig. Al zo lang leef ik in mijn eigen veilige bubbel thuis en nu moet ik opeens weer mezelf gaan verkopen. Toch reageer ik gelijk dat dit me leuk lijkt en ik kort daarna word ik gebeld. Het gaat om een baantje bij een vastgoed verhuur. Ik moet ervoor zorgen dat alle foto’s netjes op de website staan en ik schrijf verhuurteksten bij de woningen. Deze kans moet ik pakken, maar dat betekent wel: Weer de grote boze wereld in.
Mijn eerste werkdag, op kantoor is aangebroken en ik ben belachelijk zenuwachtig. Mijn wekker gaat om 06:15. Op het moment dat ik wakker word schiet er nog even door mijn hoofd of ik niet alles gewoon kan afzeggen, nog even lekker een keer omdraai en mijn dag weer doorbreng op de bank. De verleiding is groot maar ik besluit toch om onder de douche te stappen. Wat een tijd. Ik haal mijn hele kledingkast overhoop om er nog iets fatsoenlijks uit te kunnen trekken. Aangezien al mijn joggingbroeken en hoodies bovenop liggen is het een aardige zoektocht. Nog geen 5 minuten in mijn spijkerbroek word ik er weer aan herinnert hoe ongelofelijk oncomfortabel die dingen eigenlijk zijn.
Mijn eerste werkdag op kantoor was ontzettend wennen, maar onderweg naar huis voelde ik me voldaan. Ik was ook weer echt moe en waardeerde mijn bed zoveel meer dan de afgelopen tijd. Ook kwam er een vlaag van motivatie mijn kant op gewaaid. Ik had er weer zin in. Ik wilde er weer op uit.
Helaas was het allemaal van korte duur, ik werk nu 24 uur per week vanuit huis en school wordt nog steeds online gevolgd. De motivatie is als sneeuw voor de zon verdwenen en mijn pyjama’s liggen weer bovenop in de kast.