Door de coronacrisis was er al een lange tijd weinig te beleven, maar toen kwam 11 februari… Het had een aantal dagen goed gevroren, waardoor meren en sloten in Nederland waren bedekt met een laag ijs, dik genoeg om erop te kunnen schaatsen. Ik opende mijn Instagram en ik zag alleen maar story’s en posts van schaatsende mensen. Tegelijkertijd stroomden er appjes binnen van vrienden en familieleden: “Wanneer ga jij schaatsen?”
Het voelde haast alsof het een verplichting was. Na jaren lag er eindelijk weer eens natuurijs. Natuurlijk wilde ik daar ook graag gebruik van maken, maar ik moest werken, dus zat ik die hele dag aan het scherm van mijn Macbook geplakt. Voor het eerst sinds tijden voelde ik me onrustig, verdrietig en jaloers tegelijkertijd. Tijdens die saaie maanden had ik nooit het idee gehad dat ik een leuke activiteit miste. Maar nu ervaarde ik weer voor het eerst hoe FOMO, Fear Of Missing Out, nou eigenlijk voelde.
Volgens Thijs Launspach, docent Psychologie bij de Universiteit van Amsterdam, is FOMO typisch iets van deze tijd. Door social media hebben we een extreem bewustzijn van wat er gaande is, waardoor we onszelf voortdurend met anderen vergelijken. Als ik geen social media had, had ik ook niet geweten dat iedereen al op het ijs stond. Ik heb een goed leven en mag niet klagen, maar waarom heb ik dan alsnog FOMO? Volgens psychiater Dirk de Wachter zijn de meeste mensen geobsedeerd met geluk en willen ze alles uit het leven halen. Ze worden ook wel de maximizers genoemd. Daarom zijn we sneller ontevreden als het ergens anders leuker lijkt te zijn.
Met de nadruk op ‘lijkt’. Iedereen post natuurlijk de beste en leukste versie van de werkelijkheid op social media. Misschien is dat schaatsen wel helemaal niet zo leuk. Toch moest en zou ik ook schaatsen. Ik wilde deze unieke ervaring natuurlijk niet missen.
De volgende dag stond ik op het ijs met mijn nieuwe kunstschaatsen, die ik toevallig een aantal maanden geleden op de kop had getikt. Ik deed die onhandige dingen aan mijn voeten en door het gras kluunde ik naar de koude, witte massa op de sloot voor mijn huis. Vroeger kon ik heel goed schaatsen, dus mijn vriendinnen hadden hoge verwachtingen. Alle ogen waren op mij gericht en ik was de eerste die het ijs mocht betreden. Ik zette mijn rechtervoet op het ijs en ik gleed al bijna onderuit. “Even wennen hè”, zei ik, terwijl ze me uitlachten.
Na drie keer heen en weer over de sloot merkte ik dat mijn enkels het al aan het begeven waren. Bij de vierde ronde knakte mijn enkel dubbel en lag ik languit op het koude ijs. ‘Eigenlijk is dat schaatsen helemaal niet leuk. Ik had beter thuis kunnen blijven’, dacht ik. ‘Dan had ik ten minste geen pijnlijke enkel gehad.’
Het was een goede les. Volgende keer als ik weer last heb van FOMO, verander ik de letter F in een J. JOMO, bedacht door blogger Anil Dash, staat voor Joy of Missing Out. Het staat voor het accepteren dat je een sociale gelegenheid mist en dat je met een positieve blik kijkt naar hetgeen wat je op dat moment aan het doen bent. Je kunt ten slotte niet overal bij zijn en het is belangrijk om tevreden te zijn met wat je wél hebt.
Toch postte ik wel nog even snel een foto online, van mezelf op kunstschaatsen. Ik wil natuurlijk wel laten zien aan mijn volgers dat ik ook heb geschaatst. Guilty.