De wekker gaat. Het is 08:25. Over 5 minuten begint mijn eerste les van de dag. Met moeite stap ik mijn bed uit om nog snel een grote kop koffie te nemen. Heb ik nodig, zeker na zo’n korte nacht. Dat is alweer de zoveelste deadline die ik net níet op tijd heb gehaald. Hoe ik die belangrijke deadlines toch altijd over het hoofd zie snap ik ook niet. Of ja, eigenlijk weet ik het dondersgoed… en het ligt niet geheel aan mij.
Wie kan ik de schuld dan geven? Corona? Misschien wel school? Nee dat is niet helemaal eerlijk. Maar het maakt eigenlijk niets uit, want ik ben inmiddels op het punt gekomen dat het me allemaal niet meer boeit. Dan maar geen feedback. Ik haal het vak uiteindelijk toch wel.
Sinds de overgang naar online onderwijs op 13 maart 2020 heb ik mijn studiegenootjes welgeteld twee keer live gezien. Twee keer! Wat ik de rest van het schooljaar gedaan heb? Eenzaam thuiszitten in mijn piepkleine zolderkamertje met slechte wifi-verbinding bijvoorbeeld. Ik surfte, voor zover het internet dat toeliet, van les naar les en leerde in vijftig minuten precies niets. Niet omdat er niets interessants werd verteld, maar puur omdat mijn hersenen nog in bed lagen. De puf is er uit.
‘’Oh, maar dan kan je toch lekker lang uitslapen voordat de les begint?’’ of ‘’Maar nu heb je geen reistijd en kun je toch veel meer doen op een dag?’’ Ik krijg deze vragen bijna dagelijks, vooral van familieleden of andere mensen die allang niet meer op school zitten. Doodmoe word ik er van, nóg vermoeider dan ik al was. Het antwoord op beide vragen is ook een dikke vette NEE. Uitslapen tot vijf minuten voor aanvang van de les doe ik ja, maar dat betekent niet dat ik mijn wekker altijd gehoorzaam. Soms sla ik de les helemaal over en haal ik hem later die week ook niet meer in. Ik doe het niet expres, want ik baal er van, maar de motivatie is compleet verdwenen. Iedere dag ziet er hetzelfde uit. Weekend voelt niet meer als weekend, want ik heb de hele week al in mijn pyjama gezeten. Ik spendeer uren achter mijn laptop zonder daadwerkelijk iets te doen. Dus nee, ik doe niet veel meer op een dag dan voorheen. Minder zelfs.
Ik zit in een negatieve bubbel, maar ik weet dat ik niet alleen ben. De studiegenootjes die ik een jaar geleden heb ontmoet, die zitten ook in die bubbel. Bij de studiegenootjes die ik pas net heb ontmoet is dat waarschijnlijk precies hetzelfde. Het liefst prik ik die bubbel zelf door, ontmoeten we elkaar allemaal in het Vondelpark voor een gezellige borrel en zijn we daarna weer 100% opgeladen om dikke tienen te halen op school. Lieve Mark, lieve Hugo, lieve RIVM… wanneer prikken jullie die bubbel voor ons door? De batterij staat op 1% en valt bijna uit.