Ik scrolde onlangs door mijn Facebook-tijdlijn, toen ik een bericht van de Telegraaf voorbij zag komen. Nu ben ik toch al niet zo’n fan van deze sensatiekrant, maar deze keer kregen ze het voor elkaar om mijn bloed echt te laten koken. In de Facebookpost verwezen ze naar een artikel op hun website. Hierin werd de vraag gesteld of het te rechtvaardigen is om een foto van een verdachte bekend te maken in de media. Het ging, niet voor het eerst, over een vrouw die in het openbaar lastiggevallen werd door een man.

In het artikel staat de vraag: “Natuurlijk moet de man worden gestraft, maar was zijn daad echt zo erg dat hij voor altijd met zijn gezicht op het internet moest komen te staan?” Het zou me inmiddels misschien niet meer moeten verbazen dat er bij gebeurtenissen als deze nog altijd gezocht wordt naar empathie voor de dader. Is het nou echt zo erg om een klap op je kont te krijgen? Je kunt toch gewoon weggaan?

Ik spreek uit ervaring als ik zeg dat dit lang niet zo eenvoudig is. Het aantal keren dat ik me onveilig voelde in het openbaar vervoer is allang niet meer op één hand te tellen. Zo zat ik een keer in een coupé met een dronken man. Een half uur lang was hij zijn vriendin aan het uitschelden via de telefoon. Hij trapte tegen stoelen, sloeg met zijn vuisten tegen te ramen en stampte op de vloer. Waarom ik niet wegging? Ik was doodsbang dat hij me zou zien en zijn agressie tegen mij zou keren. Angst werkt verlammend en ‘gewoon weggaan’ is gemakkelijker gezegd dan gedaan.

Dit soort incidenten staat niet op zichzelf; daarom word ik zo boos van deze vraag. Het is sturend en werkt het bagatelliseren van de gevolgen van intimidatie in de hand. De vraag die eigenlijk gesteld zou moeten worden, is waarom deze man zich zo vrij voelde om een vrouw lastig te vallen. Waarom hij dacht hiermee weg te kunnen komen. Wat gaan we hier met zijn allen aan doen? Laten we samen de wereld wat veiliger maken. Om te beginnen door de bewezen (!) ervaringen van echte slachtoffers niet ter discussie te stellen.