Ik aai Zora over haar hoofdje en geef haar nog een laatste knuffel. Ik druk mijn tranen weg en houd haar stevig vast. Dit zijn onze laatste momenten samen, denk ik terwijl ik mijn tranen probeer te bedrukken. Ze is ook zo oud, het is wel goed zo. Ze heeft zo’n mooi leven gehad en ons zoveel liefde gegeven. Terwijl ik haar knuffel, denk ik terug aan het eerste moment dat ik haar zag. Hoe zij als puppy in het stro lag, zo lief en klein.

Ik, mijn vader, mijn moeder en mijn zus waren samen op vakantie in Italië. Mijn ouders hadden voor de hele zomer een huis gehuurd van Mario, een Italiaanse man van rond de 60. Hij was vrij klein, een beetje dik en liep altijd met een lach op zijn gezicht rond. Hij had een groot landhuis, met een flink stuk grond eromheen. Op het landgoed was een zwembad, waar ik en mijn zus veel hebben gezwommen. Hij had ook een olijfboomgaard en akkers vol tomaten en andere groentes. Overal waar Mario naartoe ging werd hij vergezeld door zijn vrouwtjes Herdershond, Zora. Als mijn moeder s’avonds aan het koken was, kwam Zora altijd even langs. Ze bleef soms wel de hele avond bij ons, ik denk dat ze gewoon op zoek was naar eten. Dat maakte ons niks uit en we waren allemaal gek op haar. Na een aantal avonden kwam Mario naar ons toe, hij was opzoek naar Zora. Wij biechtten op dat zij iedere avond naar ons toe kwam. Hij moest hard lachen en vertelde dat dit wel vaker gebeurde. Hij vond het prima en bleef zelf uiteindelijk ook de hele avond. Mijn ouders en Mario konden het goed met elkaar vinden. Mario had ook een vriendin, of een soort van vriendin, ik snapte hun relatie niet helemaal. Ze heette Luna en was vaak boos op Mario. Ze was voor mij en mijn zus erg lief en maakte vaak de lekkerste Spaghetti Pommodori met verse tomaten uit de tuin voor ons. Toen mijn zus en ik op een avond bij Luna weer spaghetti aan het eten waren, kwam Mario plots blij binnen. Zora is zwanger! Riep hij blij uit. Hij vertelde dat ze al een tijdje zwanger was en over drie weken al zou bevallen. Mijn zus en ik keken elkaar aan en wisten gelijk wat dit betekende, wij zouden bij de bevalling zijn. Dolenthousiast rende wij snel samen naar huis en hebben drie weken lang aan onze ouders gevraagd of wij alsjeblieft een puppy van Zora mochtten. Mijn vader wilde eigenlijk geen hond, maar gaf na de drie weken toch maar in. Hij was zelf ook erg gesteld op Zora geraakt en wilde van haar wel een puppy. Hij vond het ook wel fijn dat Zora op een natuurlijke manier zwanger was geworden, en Mario geen fokker was. Mijn vader is altijd erg geregeld geweest en begon gelijk met het opzetten van schema’s. Wie zou de puppy in de ochtend uitlaten, wie in de middag en wie weer in de avond. Wie zou de puppy eten geven en wanneer. Hoeveel zou alles kosten en hoe gingen we dat betalen. Alles werd al vastgelegd en mijn zus en ik beloofde plechtig met alles te zullen helpen. Hier is niet veel van terecht gekomen. Mijn vader kwam nog met een laatste voorwaarde, de puppy zou ook Zora heten.

Drie weken later was het zo ver, Zora was aan het bevallen. Mario haalde mij en mijn zus op bij ons huisje en nam ons mee naar de schuur. In het stro lag Zora met vijf kleine naakte puppy’s om haar heen. Mijn zus moest hard lachen, dat zijn helemaal geen puppy’s! Ik moest ook lachen en zei dat de puppy’s meer op muizen leken. Mario legde uit dat de puppy’s nog blind waren en nog veel zouden groeien. Over een paar weken zouden wij ze kunnen knuffelen. Zora zorgde erg goed voor haar puppy’s. Ze werden schoongelikt, ze pakte ze op en gaf ze altijd melk als ze dat wilden. Mijn zus en ik gingen iedere dag even kijken. Iedere dag werden de puppy’s groter en schattiger. Er was al snel één puppy die wij extra lief vonden en besloten unaniem dat dat onze puppy zou worden. We gingen nu iedere dag wel een paar keer kijken bij Zora en onze kleine Zora.

De zomervakantie was inmiddels al bijna afgelopen en mijn ouders vertelde dat wij onze spullen moesten inpakken. We zouden met een aantal dagen weer teruggaan naar Nederland. Mijn zus en ik rende naar het huis van Mario. De puppy’s waren iets groter geworden en kleine Zora weer iets schattiger. Ze kreeg steeds meer vacht en ze leek steeds meer op een klein pluizenbolletje. Mario zag dat we haar het leukst vonden en vroeg of wij zeker wisten dat wij kleine Zora wilden. Na een volmondige ja, haalde hij een rood lint uit zijn zak. Hij bond het lint om Zora haar nekje en zei dat hij zo zou onthouden dat dit onze kleine Zora was. De puppy’s waren nu nog te jong, maar over een aantal weken zouden ze mee naar huis mogen. Mijn zus en ik liepen samen weer terug naar ons huisje voor het avondeten.

Na het avondeten gebeurde er iets geks, Mario kwam naar ons huisje toe rennen. Hij was erg in paniek en vroeg of wij Zora hadden gezien. Hij was niet alleen grote Zora kwijt, maar ook kleine. Hij vertelde dat alle puppy’s er nog waren, behalve die met het rode lintje. Misschien had Zora wel door dat wij haar puppy wilden meenemen. We zochten overal naar haar en vonden haar uiteindelijk niet ver van het grote huis. Ze lagen samen verstopt in een kuil. Ik vond het heel schattig, maar ook een beetje zielig. Eigenlijk wilde ik grote Zora ook mee naar huis nemen. We brachten Zora en de puppy samen weer naar huis en gaven ze een laatste knuffel. Toen wij de volgende dag de auto inpakte kwam Zora nog langs om gedag te zeggen. Mijn zus en ik gaven haar een dikke knuffel en keken nog een voor een laatste keer bij de puppy’s. Ze speelde allemaal met elkaar. Konden we ze maar allemaal meenemen, zuchtte mijn zus. We liepen samen terug naar de auto en reden weg. Zeven weken later is mijn vader alleen terug naar Italië gereden. Eenmaal aangekomen belde hij ons gelijk. Grote Zora herkende hem nog en de puppy’s waren zo groot geworden. Toen hij een foto stuurde wisten wij zelfs even niet meer welke nou kleine Zora was. Toen zagen we het rode lint en herkende wij haar. Het waren flinke vijf pluizenbollen geworden en allemaal even schattig. Zora lag er als trotste moeder naast. Mijn vader heeft toen kleine Zora mee naar Nederland genomen. Mijn zus en ik konden niet slapen van de zenuwen. Na 2 dagen was hij eindelijk thuis, mét Zora. Mijn moeder had alles al voor haar gekocht. Zora was ontzettend blij om bij ons te zijn en het leek bijna alsof ze er altijd al was. Mijn zus en ik hebben haar iedere dag uitgelaten in het Twiske die zomer, totdat wij weer naar school moesten. Gelukkig waren mijn ouders niet zo streng en kwam er iemand langs om Zora voor ons in het Twiske uit te laten.

Aan het einde van het schooljaar vertelden mijn ouders dat we die zomer weer naar Italië zouden gaan. Het leek hun ook leuk om bij Mario, Luna en grote Zora langs te gaan. We pakten de auto weer in en reden samen met Zora naar Italië. Onderweg moesten wij veel stoppen voor Zora. Het duurde een aantal dagen totdat we bij Mario aankwamen. Toen wij eindelijk zijn erf opreden zag ik hem al staan, mét Zora. Ik was heel erg benieuwd of zij haar puppy nog zou herkennen. Tot mijn grote verbazing was dat niet zo en het leek alsof ze elkaar helemaal niet kende. Mario legde uit dat dit voor honden helemaal niet zo gek is en wel vaker gebeurd. Hij vertelde ook dat alle broertjes en zusjes van Zora leuke baasjes hadden gevonden en eentje zelfs in de buurt woonde. Bij dat zusje gingen wij de volgende langs. Ook zij herkende elkaar niet, maar hebben later wel veel met elkaar gespeeld. Deze zomer bleven wij niet zo lang bij Mario en zijn samen met Zora verder gereisd.

Zes jaar later kreeg mijn vader een e-mail van Mario, Zora was overleden. Ze was heel oud geworden en hij had haar gevonden in haar mand. Ik was verdrietig, maar mijn moeder legde mij uit dat dit eigenlijk de mooiste manier is om te sterven. Oud, en in haar eigen huis. Weer zes jaar later belde mijn vader mij op, het ging niet goed met onze Zora. Zora was inmiddels al een oude hond. Haar ooit glanzende vacht was dof en grijs geworden. Ze kon niet meer goed zien en niet meer goed lopen. Ze kon eigenlijk niks meer goed. Naar het Twiske gaan werd te veel voor haar.

Terwijl ik mij het verhaal herinner van Zora, zie ik haar voor mij als jonge hond. Wat heeft ze ons toch veel plezier gegeven. Ik herinner mij de woorden van mijn moeder en ben blij dat Zora bij ons thuis kan sterven. Ik geef haar nog een laatste knuffel en bedank haar voor de mooie jaren.