Bij de 62-jarige Remco is een maand geleden corona geconstateerd. Zijn leven werd per direct op zijn kop gezet. Niet meer naar werk, geen gezellige borrels en diners met de familie en de eenzaamheid kickte in. Zo erg dat Remco het niet meer zag zitten.

 

Wat voor invloed heeft corona gehad op jouw leven?

‘Veel meer dan ik me had voorgesteld. Nadat ik de uitslag had ontvangen van de huisarts ging het heel snel. Ik moest in quarantaine. Alleen. Mijn vrouw en kinderen moesten zich zo snel mogelijk laten testen en mochten niet meer bij mij in de buurt komen. Dus ook geen afscheid nemen. Gelukkig waren zij negatief getest. Op dat moment vond ik het nog niet heel erg. Nadat ik drie dagen in een andere omgeving zat, had ik ontzettend de behoefte om mijn vrouw een kus te geven en weer met zijn allen aan de eettafel te zitten. Maar dat ging voorlopig nog niet.’

Hoe voelde je je verder?

‘Ik had lichte verhoging, maar voelde me ontzettend zwak. Ik proefde ook niks meer. Dat was heel vervelend, aangezien ik ontzettend veel van koken houd. Ik ben Pietje precies en ik wil altijd de lekkerste maaltijden op tafel zetten voor mijn gezin. Bijna elke avond stond ik in de keuken en kreeg ik de grootste complimenten over mijn kookkunsten. Een echte fijnproever, al zeg ik het zelf. Tijdens mijn quarantaine had ik al weinig trek omdat ik mij zo ziek voelde, maar als je toch iets moet eten en het smaakt naar niks is dat echt heel naar.’

En hoe zat het met je werk?

‘Ik probeerde nog door te werken, maar van het computerscherm kreeg ik alleen maar meer hoofdpijn en ik had totaal geen concentratie. Het was een keer zo heftig dat ik flauwviel toen ik opstond. Het idee dat er niemand om me heen was toen ik naar de grond ging, was verschrikkelijk. Ik besloot om het werk stil te leggen voor de rest van mijn quarantainetijd. Dit kickte in als een bom.’

Zag je je familie nog wel van een afstand?

‘Heel af en toe kwamen ze mij boodschappen brengen. Op het moment dat ze er waren en ze hadden de tas voor de deur gezet, vond ik het heel erg leuk. We kletsten ongeveer een kwartiertje en daarna gingen ze weer naar huis. Het moment dat ik de boodschappen had opgeruimd en ik ging weer op de bank zitten, werd ik heel erg verdrietig. Ik begon me steeds eenzamer te voelen en ik wilde heel graag terug naar huis. Ik begon mezelf op te vreten van eenzaamheid en verveling. Letterlijk. Ik zag mijn leven niet meer zitten en heb erover nagedacht om er helemaal mee op te houden.’

Wat heb je toen ondernomen?

‘Dit is voor mij nog heel vaag. Het leek alsof ik in een soort andere wereld terecht was gekomen. Aan de ene kant dacht ik: ‘Wat maakt het nu uit? Ik zit hier toch alleen en mijn gezin leeft prima verder zonder mij.’ Ik heb veel dagen gehad dat ik nadacht op welke manier ik hier een einde aan kon maken. Ik vond het lastig omdat ik wist dat ik niet alleen mezelf er pijn mee doe, maar vooral mijn gezin. Mijn lieve vrouw en twee prachtige dochters. Ik zou ze voor altijd in de steek laten. Dit woog niet op tegen mijn eenzaamheid. Maar de gedachte om er een einde aan te maken zat nog altijd in mijn hoofd.’

Hoe heb je er voor gezorgd dat die gedachte niet de overgang nam?

‘Steeds dat kwartiertje dat mijn gezin bij mij langskwam voor de boodschappen gaf mij hoop. Ik zag de glimlachen op de gezichten van mijn dierbaren en dit gaf mij de kracht om de nare gedachtes uit te sluiten. Ik moest bedenken dat dit niet voor altijd op deze manier zou blijven gaan. Ik laat corona mij niet kapotmaken. Niet door mezelf.’

Hoe was het om na de quarantaine weer naar huis te mogen?

‘Geweldig. Echt geweldig. Ik was zielsgelukkig en heb mijn vrouw en kinderen enorm gemist. Ze hadden het huis voor me versierd met slingers en ballonnen en hadden allemaal lekkere dingen klaargemaakt voor het avondeten. Ze hadden mijn kookboek gepakt en mijn lievelingsgerechten gemaakt. Ik wist niet wat ik meemaakte. Ik was zielsgelukkig. Ik besefte door de quarantaine wat voor lieve mensen ik om mij heen heb en dat ik hen voor geen goud zou willen missen. Kan missen, beter gezegd. Daarnaast dat ik een gelukkig man ben. Die nare gedachtes zullen niet helemaal verdwijnen, maar ik zal mezelf nooit iets aandoen.’

Wat raad je de mensen aan die hetzelfde meemaken als jij?

‘Zorg dat je je hoofd niet laat hangen als het tegenzit. Blijf continu denken aan alle mensen om je heen en laat je niet gek maken. Zorg dat je mensen blijft spreken. Volgens mij zijn er zelfs bellijnen of platforms waar je kunt kletsen met mensen die hetzelfde meemaken als jij. Maar onthoud vooral, je bent niet de enige. Er zitten meer mensen in hetzelfde schuitje als jij. Denk aan alle mensen om je heen die je lief hebt en laat ze trots op je zijn. Dan sla je jezelf er absoluut doorheen.’