Elise de Wit was twintig jaar wanneer ze na een ongeluk ineens heftige rugklachten kreeg. Er werd een hernia bij haar geconstateerd. Ze zat midden in haar studentenleven, maar ze moest alles stopzetten om te herstellen. “Als twintigjarige voel je je best wel ongenaakbaar en onverwoestbaar. Nu moet ik er ineens mee leren leven dat ik nooit meer beter word.“

Hoe merkte je dat er iets aan de hand was?

“Nadat ik in december 2018 aangereden werd door een scooter, heb ik veel last gekregen van mijn rug en benen. Eerst dacht ik: dit gaat wel over. Maar toch werd het erger en erger. Af en toe wat pijn werd een constante pijn wanneer ik me bewoog. Uiteindelijk kon ik na een aantal maanden in het ziekenhuis terecht voor een operatie, want het bleek dat ik een hernia had. Dit vermoeden had ik zelf al een tijd en dit had ik al eens aangedragen, maar hier werd niets mee gedaan. Nu had ik eindelijk bevestiging. Wel bleek dat mijn situatie niet vaak voorkwam. Bepaalde zenuwen in mijn lichaam vielen als het ware uit. Soms kon ik bijvoorbeeld niet eens naar de wc of mijn benen bewegen. Ik voelde meerdere delen in mijn lichaam niet.”

Toen kwam je operatie. Wat gebeurde daarna?

“Ik ging de operatie in met het beeld dat ik na zes weken wel beter zou zijn, maar deze eerste operatie mislukte. Ruim drie maanden kon ik mijn bed niet uitkomen van de pijn. Na deze periode bleek dat ik nog een keer geopereerd moest worden. Opnieuw was er de hoop dat ik snel zou herstellen na de operatie, maar dit gebeurde weer niet. De operatie slaagde dit keer wel, maar het herstelproces was – en is – ontzettend traag. Er volgde een periode waarin ik onder andere opnieuw heb moeten leren lopen met mijn rechterbeen. Dat was best heftig.”

Hoe reageerde je omgeving?

“In het begin, toen het nog vrij onduidelijk was wat er aan de hand was, merkte ik dat er weinig begrip was. Ik weet nog dat ik die kerstvakantie bij mijn oma in de keuken stond en haar vertelde dat het niet zo goed ging met mijn studie omdat ik heel veel pijn had, waarop zij antwoordde: ‘Je moet gewoon hard werken’. Toen er eenmaal een diagnose aan mijn verhaal vast zat, kreeg ik toch wel meer begrip. Toch bleef dat lastig, want ik ben geen standaard hernia patiënt, maar deze stereotype stempel krijg je wel snel. In periodes van operaties merkte ik ook dat mensen wel echt veel meeleefden, maar toen ik daarna drie maanden op bed lag en geen kant op kon, werd het toch weer wat minder. Ik waardeerde het dan ook erg wanneer mensen me wel echt bleven opzoeken. Zij kozen er bewust voor om aandacht aan mij te besteden.”

Wat voor invloed heeft deze periode op jou gehad?

“Het heeft uiteraard invloed op mijn gezondheid. Ik ben op rustig tempo weer aan het leren om goed te kunnen lopen. Ik zal waarschijnlijk nog jaren last van mijn rug en benen hebben, maar dat is allemaal vrij onduidelijk. Maar vooral mijn beeld op het leven is wel heel erg veranderd. Als twintigjarige voel je je best wel ongenaakbaar en onverwoestbaar. Nu moet ik er ineens mee leren leven dat ik nooit meer beter word. Als twintigjarige kun je alles zelf, voel je je sterk en gezond. Dat veranderde heel snel toen ik na mijn operatie bijvoorbeeld amper mijn eigen kont kon afvegen. Dat is nogal een omslag. Als ik nu over straat loop of fiets, ben ik ook nog steeds wel bang. Niet per se om geraakt te worden, maar meer omdat ik weet wat er kan gebeuren als er iets misgaat. Dat is iets wat me dagelijks bezig blijft houden. Naast lichamelijk dus ook mentaal.”

Hoe uitte deze mentale invloed zich vooral?

“Je ligt lichamelijk stil, maar je voelt je ook stilstaan in het leven. Dan ben je twintig en voel je je toch wel heel alleen als je op social media iedereen in je omgeving hun leven ziet leiden, terwijl die van jou helemaal stilstaat. Dat is wel eenzaam. Aan de andere kant was social media ook wel weer fijn, want het herinnerde me er wel weer even aan dat het leven dus gewoon doorgaat. Ook als mijn leven even stilstaat.”

Hoe ziet de invulling van jouw week er nu uit?

“Ik ben weer rustig begonnen met studeren, daar ben ik heel blij om. Dat is wel vreemd, want dan zit je voor het eerst weer in de collegebanken en dan voelt het ineens als zo’n voorrecht dat je mag studeren en het eindelijk weer kunt. Ineens heb ik weer een doel in mijn leven: aan mijn toekomst bouwen. En dan zit je naast studenten die gewoon dwars door de docent heen praten. Dat zou ik nu nooit meer doen. Door een periode beperkt te zijn in je doen, was studeren wel echt een gemis en waardeer ik dat nu veel meer. Ik had niet verwacht dat ik nu weer aan het studeren zou zijn. Vooral in de periode tussen de twee operaties kwam ik op een gegeven moment wel op een punt dat ik dacht: als ik mijn benen er nu af zou kunnen halen en dat zou helpen, zou ik het doen. Nog steeds moet ik er aan wennen dat ik hier nog lang, waarschijnlijk altijd, last van blijf hebben. Ik heb nu gelukkig wel het idee dat ik er mee kan leven en dat mijn benen er niet af hoeven. De hoop was destijds even weg, maar is nu weer terug.“

Vanwege privacy is de naam van de geïnterviewde gefingeerd.