Zondagmiddag, 8 maart 2020

In mijn eentje zit ik op kantoor. Gelukkig is het op zondag altijd rustig en kan ik in alle rust op mijn eigen tempo wat mailtjes en appjes beantwoorden. Ik zit bij het raam en ik kijk uit op Rokin. Ineens hoor ik geluiden van luidsprekers en joelende mensen. Het gebeurt vaker dat protestanten vanaf de Dam langs mijn kantoor lopen, richting het centrum van Amsterdam, om voor verschillende redenen te protesteren.

Dan schiet het me te binnen: vandaag is het Internationale Vrouwendag.

De afgelopen dagen heb ik veel voorbij zien komen over deze dag, bijvoorbeeld bij een aantal influencers die ik op Instagram volg. Ik kijk naar buiten en ik zie dat het inderdaad de Women’s March is die de straat inloopt. Massa’s mensen volgen elkaar op, verdeeld in groepen van politieke partijen als GroenLinks, organisaties voor gelijke rechten voor de vrouw, een groep dames georganiseerd door Linda Magazine (met roze mutsen op) en mensen die op eigen initiatief meelopen. Veel versierde borden worden enthousiast in de lucht bewogen en door luidsprekers hoor ik leuzen als ‘My body, my choice!’ en ‘Equal rights for all!’

Wat opvallend is, is het aantal mannen. Ze zijn er wel, maar niet veel. En niets ten nadele van de mannen die ik zie. Hulde juist. Want nu ik erover nadenk: dit is inderdaad niet alleen een kwestie van een aantal ‘ietwat feministische’ vrouwen, maar van alle vrouwen én van alle mannen. Het gaat namelijk niet alleen om een betere positie van de vrouw op de arbeidsmarkt of dat zij het recht hebben om over hun eigen lichaam te bepalen, het gaat er ook om dat mannen erkennen dat er nog verandering nodig is om gelijkheid op alle vlakken te realiseren. En juist als zij in deze strijd meedoen, zal het effect krachtiger zijn. Dan is het ineens niet meer een issue van vrouwen, maar van de gehele maatschappij.

We hebben elkaar immers nodig, dat is het hele punt. Dus mannen, laat zien dat we dit samen doen. Maar ook: vrouwen, doe hier aan mee. Want we zijn er nog niet. Ik zit immers ook hier op mijn kantoor en realiseer me nu pas dat dit zo belangrijk is. Dat doen jullie – vrouwen en mannen die hier vandaag al aan meedoen – mij realiseren. Volgend jaar doe ik ook gewoon mee.

Letterlijk gezien kijk ik op jullie neer, maar figuurlijk gezien kijk ik naar jullie op.